Ze heeft de wolven in haar bloed en eindeloze bijen
die een hemel najagen van voordat zij begon
en zwart van regen zag.
Ze weet niet wat ze ziet, ze zegt alleen
van wat er is de naam. In haar bestaan
een duizendtal schepen op weg naar de storm.
Geen ruwe zee kan haar weerleggen, op haar wachten
Haar armen zijn rauw als een strijdkreet, ze is
te vaak bemind, het beeld gebroken.
Teruggaan is te ver. Ze wikkelt
de zonde als een schil van zich af.
En waar ook een mond is om haar de nacht in te fluisteren
daar is zij en zingt van zeus.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten