Deel 7
Waarin het prinsesje een wandelingetje maken moet
en alles desondanks op zijn of haar pootjes terecht komt
Het prinsesje had al die tijd doorgebracht met het oude vrouwtje, dat nu haar giftige pijlen op de prinses had gericht. 'Dankzij jou is mijn dochter weg, ondankbaar wicht!' zei de oude vrouw dagelijks. Het prinsesje antwoordde dan: 'Dat heb je zelf gedaan, rimpelige gemenerik!' Zo sleten het prinsesje en het oude vrouwtje hun dagen met verwijten, tot op een dag zes soldaten zesmaal op de deur klopten en het prinsesje de aller-aller-allermooiste jurk overhandigden. Toen het prinsesje de jurk zag, wist ze meteen van wie die afkomstig was, en ze besefte dat ze zich onuitstaanbaar had gedragen, juist tegen die ene persoon die het goed met haar voorhad. Berouwvol trok de prinses de jurk aan en de zes soldaten hielpen haar niet, want dat waren de orders van de koningin geweest. Met jurk en al strompelde de prinses op weg en ze deed er zes weken over naar het paleis, zo zwaar woog de jurk. En al die tijd liepen de soldaten naast haar en riepen: 'Maak plaats, maak plaats voor de prinses!' maar ze hielpen haar niet, want dat waren de orders van de koningin geweest.
Uiteindelijk wist het prinsesje met haar laatste krachten het paleis te bereiken en daar viel ze in de armen van de roverkoningin, die haar vergaf en stevig vasthield. En de roverdochter was blij omdat ze haar geliefde prinses had en de prinses was blij omdat ze haar geliefde roverdochter had. En het volk was blij dat ze nu twee koninginnen hadden, één die goed en rechtvaardig was, om over hun te regeren en één arrogante met een mooie glimmende jurk, waar ze over konden roddelen. En de oude vrouw was blij, omdat ze veel geld verdiende als consultant, want rijke mensen hebben nu eenmaal meer advies nodig dan arme en dankzij de roverdochter was iedereen nu rijk. En zo leefden ze, gelukkig en zonder te klagen, tot aan het eind van hun dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten